Mgła tajemnicy przysłania początki malarstwa w Japonii. Istniał podobno w V wieku znakomity malarz Inshiraga, ale żadne z dzieł jego nie dotrwało do naszych czasów.
Najstarszy obraz, który dziś rzeczywiście istnieje, pochodzi z wieku VIII i przedstawia wielkorządcę Shiotokou Daishiego w otoczeniu służby. Szacowne to malowidło przechowywane jest w świątyni Horyouji w pobliżu miasta Nara. W tym samym wieku VIII spotykamy nazwiska malarzy: Koudara Kabanariego, Minamoto no Noboui, syna cesarza Sagai, Kanayakai, a także apostoła buddyzmu Kobo Daisziego.
Ale prawdziwe dzieje malarstwa w Japonii datują dopiero od Kose Kanaoka, malarza i poety nadwornego w wieku IX, który na rozkaz cesarza Yosefego wykonał portrety Konfucjusza i 9-ciu wielkich filozofów chińskich. Cesarz Ouda (893—898) polecił mu przyozdobić ściany wielkiej sali przyjęć, zwanej sisinden. Niektóre z dzieł Kanaoki zachowały się dotąd, np. wyobrażenie boga Foudo w świątyni Daiyouji w Tokio. Obraz ten odznacza się niepospolitą siłą i może śmiało wytrzymać porównanie z pierwszemi usiłowaniami na polu malarstwa we Włoszech. W posiadaniu pana Wakai znajduje się uważane za autentyczne kakemono Kanaoki przedstawiające boga dobroczynności Dzijo. Louis Gonse, Sztuka Japonii
